از نخستین باری که در سال هشتاد و هفت تصمیم گرفتم وبلاگی داشته باشم، با یک
حساب سرانگشتی چهار پنج سالی می گذرد . چه تلخ و چه شیرین آخرش این شد که
رسانه در هر شکلش جزء واجبات و لازمات است. گاهی این رسانه ها باب میل اند و گاهی هم آنطور
که باید بشوند نمی شوند، دست آخر هم قیدش را می زنیم و نخ ایده ی دیگری را
دنبال می کنیم .
گاهی نیاز پیدا می کنم دغدغه هایم را با دیگران به اشتراک
بگذارم ، گاهی هم همه ی درها را می بندم مبادا کسی بداند در مورد چه کسی ،
چه چیزی و چه سوژه ای فکر می کنم . نوشتن یک کرم است، کرمی که مغز آدم را
می خورد ، نه می شود آن را کشت و نه می شود حبسش کرد باید رهایش کرد و
مراقبش بود . این مراقبت هرچه سن و سال آدم بیشتر می شود بیشتر خودش را
نشان می دهد. برای قدردانی از آن کرم و دغدغه های نهان و پنهان تصمیم
گرفتم صفحه ی تازه ای داشته باشم برای نوشتن درباره ی هر سوژه ای که در کافه ی
تنهایی یقه ام را می گیرد . کافه سوژه مانند نخستین وبلاگم یعنی سی سی یو سینما " چقدر خاطره دارم با سی سی یو" شامل یادداشت هایم بر اتفاقات فرهنگی ، هنری و اجتماعی هرمزگان است .
مبارکه . انشاالله پاینده باشید.
خودت و بلاگت.
مرسی شهاب جان
باشد که کافه ات پررونق باشد با سوژه هایی ناب :-)
سر بزن به کافه
خوش برگشتی.
تشریف بیارید گه گاهی
مبارکه .
مرسی الف جان
حرفهای تازه مثل همیشه،کافه سوژه
موفق باشی
مرسی دکتر
چه خوش خبری بود در این وانفساهایمان . . . مبارک است . موفق باشید و مستدام .
مرسی دوست گرامی و اهل قلم
بسیار تبریک و شادی
درود
این خیلی خوبه
باشد مبارک برایت.
مرسی دوست عکاسم
موفق و سربلند باشی
ممنون حبیب جان
وبلاگ کلن چیز خوبیه. اگه تو بنویسی که دیگه خیلی خوبه.مبارک باشه.
مرسی